Column: Kusje

“Ik ga hardlopen. Ik denk dat ik binnen anderhalf uur wel terug ben!” roep ik als ik de achterdeur achter me dicht trek. Vanuit de wijk langs de bosrand inlopen heeft zo mijn voorkeur. Er ligt een mooi vlak asfaltweggetje en in een laag tempo pak ik mijn techniek en mijn slag op. Een hardloopster komt me achterop en blijft naast me lopen. “Mag ik een stukje met je meelopen?” vraagt ze vriendelijk.

Ik heb er geen bezwaar tegen. Ze oogt atletisch, loopt soepel, heef blond haar in een staart gecompleteerd met een vriendelijk open gezicht. Een vrouw gezegend met genetisch geschenken en als ik een tel in haar hemelsblauwe ogen kijk smelt ik nog net niet. Er volgt een algemeen praatje over hardlopen en de natuur waar we rennen. Bij een afslag zeggen we gedag en vervolgen we onze weg. Ik realiseer me dat we niet eens namen hebben uitgewisseld. Ik laat de ontmoeting los, versnel mijn pas en leef me lekker uit. Twee dagen later tref ik die zelfde dame weer tijdens een heuveltraining. Als ik haar passeer roept ze: “Hé Gerben. Dat is toevallig, zien we elkaar weer!” “Gek, ze kent mijn naam. Hoe is dat nou mogelijk?” vraag ik me af. We lopen weer samen op. Ze heet Germaine en woont sinds een klein jaar een paar straten verderop in de wijk. In een mum van tijd weet ik meer van haar dan me lief is: liefde, huwelijk, twee kinderen, vechtscheiding, verhuizing, werk zoeken en het hardlopen dat haar helpt om alles beheersbaar te houden. “Fijn dat je zo goed kunt luisteren!” zegt ze met bijna zwoele stem, stapt naar voren, gaat op haar tenen voor me staan en geeft me een zachte kus op de wang. Daarna rent ze weg, draait zich om en roept: “We zouden wel een leuk stelletje zijn!” Als door de bliksem getroffen blijf ik achter, helemaal overdonderd door deze onverwachte avance. Ik bedenk dat het voor vele mannen een jongensdroom zou zijn als ze dit overkomt maar, hoe knap en aardig ze ook is, voor mij is het een schrikbeeld. Thuis vertel ik Lieke wat me is overkomen. “Oh, die vrouw ken ik wel. Ze woont naast Alex die bij jou in de groep loopt. Vandaar dat hé Gerben! Ga haar uit de weg, dan waait het bij haar wel over. Je kunt haar ook rechtstreeks zeggen dat je er niet van gediend bent of zoek je het avontuur?” Het laatste komt er licht spottend uit. “Zo’n avontuur zoek ik niet, jij bent me avontuurlijk genoeg!” is mijn antwoord, omarm haar en ze ontvangt een dikke kus. Om Germaine te ontlopen stap ik voortaan in de auto en train in het buitengebied, de bossen en veengebieden. Het voelt raar aan om als volwassen kerel op de vlucht te gaan voor een dreiging die het in werkelijkheid niet is. Ik besluit om de tweede optie van Lieke op te pakken en bij gelegenheid rechtstreek te zeggen dat ik niet uit ben op een avontuurtje met haar. Ik hoef alleen nog te wachten op een goed moment. Als ik de zaterdagse boodschappen doe sluit ze bij me aan bij de kassa. “Hoi Gerben, poos niet gezien. Loop je nog wel hard?” Ik kijk om en zie dat ze vergezeld wordt door Alex en reageer alert: “Je hebt hem toch al als trainingsmaatje!” Alex straalt van oor tot oor: “En meer dan dat. We hebben sinds kort een relatie!” Ze krijgen mijn felicitaties en ik haast me om weg te komen. Een last is van mijn schouders gevallen en nog geen kwartier later verlaat ik mijn huis om weer onbevangen hard te lopen in de omgeving waar ik zo vertrouwd mee ben. 

Gerben de Harder

Nieuws Overzicht