Column: noodzakelijk kwaad

Lees nu: de nieuwe column van Gerben de Harder.

Elke werkdag start op dezelfde tijd en volgens een vast protocol. Op weg naar kantoor rijd ik één route, om kwart over acht een eerste bakje koffie en vijftien minuten later beginnen de werkzaamheden. Ik vraag me wel eens af of ik daar uniek in ben, ik denk van niet. De dagelijkse autorit bewijst mijn gelijk. De krantenjongen, het rossige meisje bij de verkeerslichten, de thuishulp in uniform en de fietsende groep schoolgaande jeugd kom ik nagenoeg iedere keer op dezelfde tijd en plek tegen. Ze passen en horen in mijn patroon van de ochtend.

Sinds kort is daar een element aan toegevoegd, een hardloper. Op de weg naast het park passeer ik een bejaarde man die jogt met een sloffende gang. Zijn houding is gebukt en zijn gezicht staat altijd op onweer, het chagrijn spat er van af. Iedere doordeweekse dag tref ik deze, zich zelf kwellende jogger. Het intrigeert me, het maakt me ongekend nieuwsgierig. Wat bezielt deze man om rond te lopen als een geslagen hond, zonder plezier en dat elke dag? Kon ik het hem maar vragen.

Geheel onverwacht doet die gelegenheid zich voor. Op een zaterdagmiddag zie ik hem bij het hertenkamp op een bankje zitten. Ontspannen, genietend van het zonnetje en een milde lach op zijn gezicht. Ik ga naast hem zitten. “Uw gezicht komt me bekend voor!” merk ik op en hij kijkt me verbaasd aan. “Loopt u niet dagelijks al heel vroeg hard in de buurt van het park?” Hij lacht gemelijk en antwoord: “Noem het maar joggen, want hard gaat het niet!” Meteen betrekt zijn gezicht. De vrolijkheid is verdwenen. “En ik vind het vreselijk om te doen, maar je moet wel eens wat!” komt er wrang uit. “Kijk, ik ben een Bourgondiër en zo leefde ik ook. Ik houd van wijntje, trijntje en mooie diners. Het deed me bijna de das om. Veertig kilo te zwaar en last van hart en longen. De boodschap van de medisch specialist was klip en klaar: zo doorgaan en vroeg sterven of afvallen en meer bewegen met een hogere leeftijd in het verschiet. Ik ben direct op dieet gegaan en dwing me iedere ochtend, behalve het weekend, om van half acht tot acht uur te joggen. Dan heb ik het maar weer gehad en hik ik er de hele dag niet tegen aan.” Ik vraag hem wat hij dan in het weekend doet. Zijn gezicht klaart op. “Niets, luieren, tv kijken, bank hangen en zondags uitgebreid eten met familie of vrienden. Weet je, eens een Bourgondiër, altijd een Bourgondiër!” zegt hij met volle passie. Wat volgt is een geanimeerd gesprek en een warm afscheid.

’s Maandags passeer ik hem weer in de buurt van het park, toeter, hij stopt, zwaait met beide handen en toont me een brede lach!

Gerben de Harder

Nieuws Overzicht