Ik weet niet wat me overkomt. Mijn vriendin Lieke, voor wie zonneklaar is dat hardlopen een stomme sport is, moedigt me sinds kort aan om te gaan rennen. Mijn sportkleding ligt klaar, de schoenen staan naast de dressboy en in de douche liggen handdoek, shampoo, zeep en schoon ondergoed gereed voor na afloop van de training. Ze stuurt me op pad met het argument: “Loop maar een rondje. Minstens drie keer in de week hardlopen, schijnt voor mannen erg gezond en stress verlagend te zijn!” Ik vind het fantastisch, maar toch knaagt er iets en ik denk: “Ze zal toch niet...?” Ik maak de gedachte niet eens af, te absurd. Maar hoe komt het dat ze zo van gedachten veranderd is. Er moet een reden zijn, maar welke? Ik krijg nu na elke training een bakje zwarte koffie, een glas met vers geperst sinaasappelsap en een bakje met amandelen, pistachenootjes en walnoten. Ze vindt dat na een drukke werkdag en het sporten een goede nachtrust onontbeerlijk is en we liggen al voor tienen in bed. Op die rust wordt wel iets gekort, want Lieke is aanhaliger dan ooit en de gevolgen daarvan vind ik meer dan heerlijk.

Zelfs het eetpatroon is aangepast. Geen gehaast ontbijt meer of met een boterham in de vuist naar het werk. In plaats daar van is er elke ochtend een gedekte tafel met volkoren brood, een eitje en een glas melk. ‘s Avonds geen pizza, chinees eten, iets uit de automatiek of een brooddag. Er wachten me steeds verrukkelijke maaltijden, zoals vispotjes met zalm, gehaktschotels met ei, geregeld spinazie, verse groenten en nog veel meer heerlijkheden. Ik kan mijn geluk niet op, loop minstens vier keer in de week hard en zie en voel de effecten van het anders leven. Ben vier kilo afgevallen, superfit, heb geen last van stress en het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Ik geniet van het moment, maar de vraag over de totale verandering blijft hangen.

Als ik terug kom van een training zie ik dat, als ik de kamer binnen kom, Lieke licht geschrokken een site op de computer beëindigd. Aan het eind van de avond zeg ik dat ik alles wel zal afsluiten en krijg zo de gelegenheid om de reden van de schrik te ontdekken. Ik zoek in de geschiedenis van de computer. Ik ben verbaasd als ik zie dat ze hardloopsites heeft bezocht met artikelen die vermelden dat hardlopen goed is voor je seksleven. Een onbedaarlijke lachbui kan ik net op tijd ombuigen naar een brede glimlach als ik zie dat ze “Dit is wat je penis wil dat je eet” heeft gelezen. Nu snap ik waar ze mee bezig is: met onze kinderwens. Die hebben we. Ons standpunt is dat er nog genoeg tijd is en als het komt, dan is een kleine welkom. Lieke is echter merkbaar bezig met het werken aan de voorwaarden om tot nageslacht te komen. Ze roept of ik ook naar boven kom. Ik wis mijn zoekopdrachten van de computer, laat haar niets merken, gun het haar om mij te verrassen als het zover is. Tot die tijd ren ik met alle daarbij ontstane geneugten graag nog vele, vele, vele kilometers.

Gerben de Harder