Hardlopen in tijden van Corona  (Door Marleen Herbert)

Bijna dagelijks word ik (maar denk iedereen) er mee geconfronteerd…. op mijn werk als IC-verpleegkundige in het ziekenhuis, als ik naar huis fiets door de stad en de grote verkeersborden met veiligheidsregels tegenkom en als ik thuiskom en de tv aanzet… Corona.

In een korte tijd verandert onze samenleving; scholen en horeca worden gesloten, evenementen worden afgelast en bezoeken van sportclubs mag niet meer. Blijf zoveel mogelijk thuis is het advies. Houd 1,5m afstand! 

Maar gelukkig is er nog één ding wat wel mag EN laat dat nou net datgene zijn wat ik het liefste doe, HARDLOPEN!

Heerlijk om met dit mooie weer de korte broek aan te trekken (eindelijk de lange legging weer in de kast opgeborgen) en de hardloopschoenen aan te doen en te gaan….

Op de weg, door het bos, genietend van de buitenlucht en alles om je heen. Focus op je ademhaling en ritme van het lopen. Niets hoeft, je bent je eigen baas (zoals één van mijn trainers altijd zegt). Natuurlijk wel op de vaste trainingsdagen van Spurt, want we willen wel het ritme en beetje structuur erin houden, maar die intervallen vallen nu toch wat tegen.

Soms loop ik alleen, af en toe met mijn loopmaatje en tevens collega Marieke, maar veelal loop ik samen met mijn vriend Pascal. Vaak het zelfde rondje door Hardenberg (langs de Vecht – atletiekbaan - de Koppel en door de Marslanden weer terug naar huis) en als ik nog meer kilometers wil maken, pak ik de Evenementenhal erbij. Oké ik geef toe, dat dit niet een mega grote ronde is, maar we zijn ook niet in training voor een wedstrijd en hebben geen marathon op de planning

Zelf ben ik nu eventjes lichtjes geblesseerd waardoor ik als Water-Buddy op de fiets met Pascal mee ga. Het is gezellig om mee te fietsen, maar het liefst loop ik zelf mee. Tijdens onze trainingsrondje gaan we nog even aan de deur bij één van mijn trainers Freek, want ja vijf weken niet meer trainen bij de club en ik mis mijn trainers, mijn hardloopmaatjes, de gezelligheid in de groep! Oja… mis zelfs het fluitje van Jan Hendrik.

En dan nog even kijken bij de atletiekbaan, omdat we er toch toevallig langs lopen. Deze ligt er verlaten en stil bij… een afzetlint van de politie houd mij tegen om de baan op te gaan. Wat mis ik deze baan, de 1000 meters die ik er het liefst op ren! Wat mis ik de club! Maar in tijden van crisis waarin gezondheid voorop staat, mogen we blij zijn met wat wel kan…

Dus trek die hardloopschoenen aan en geniet! Geniet van de natuur en omgeving, de buitenlucht en de lange zomeravonden en onthoudt dat er vele hardlopers zijn die met je mee rennen, ook al zie je die nu tijdelijk even niet.

Spurtieve groet,
Marleen

Hardlopen in tijden van Corona (Door Egbert Meilink)

Het is 18.00 uur. Ik heb het eten net op en ik ga maar op de bank zitten, het is woensdagavond, dus normaliter zou ik me verkleden voor een Spurttraining.

Maar ik heb nog geen zin.
Moet je niet lopen zegt mijn vrouw.

Ik zit net zo lekker. Om 7 uur kom ik toch langzaam overeind, ga naar boven en kijk uit het raam, korte broeken weer. Wat voor shirtje zal ik aandoen, ik heb zoveel keus. ik neem mijn Valencia shirt. Trek de schoenen aan die aan de beurt zijn, (ik heb drie paar) en ga naar beneden. Mijn vrouw kijkt mij verwonderd aan, ga je toch nog?

Ik ga de straat op, zet mijn horloge aan en kom langzaam op gang. Het valt niet mee, beetje laat gegeten en niet zoveel zin. Maar ik ben nog maar net op weg of ik zie al een kind hardlopen met vader er achteraan, die duidelijk niet met het kind mee kon komen. Geeft mij onmiddellijk moed, rennende mensen. Even later zie ik zelfs een verre buurman rennen, een klein groetend handje is alles wat hij kan produceren, zichtbaar moe en op weg naar huis.

Ik kom bij de stoplichten aan, gelukkig komt er net een wielrenster aan, strak in pak , die voor mij op het knopje drukt, ik kan zo door. Welke richting zal ik nemen, het waait nog behoorlijk, dus ik ga door het park. Ik kijk op mijn horloge 4.45, veel te snel om mee te beginnen, breekt mij later op. Kom alweer een paar rustige hardlopers tegen, groeten wel enthousiast.

Ik vervolg mijn weg, Amaliabrug over en meteen weer naar beneden door het park, hoort nu bij het  City-run parcours, vind ik leuk. Ga verderop het volgende tunneltje door en ga richting de Jachthuisweg, bij de verkeerslichten naar rechts en bij de rotonde steek ik de weg over, twijfel even, maar ga toch rechtdoor langs de Haarmolen. Het is rustig op de weg en dan loop ik mooi in het midden van de straat.

Ik loop de weg helemaal af tot aan de Larixweg en ga op het laatste moment naar rechts. Hier is het ook heerlijk rustig. Het gras is net gemaaid, ik ruik het en het doet mij meteen aan vroeger denken dat ik met mijn vader over het grasland liep, lang geleden, maar zo vers in het geheugen.

Ik zie een paar wandelaars aan het eind van de weg lopen en die wil ik toch even bijhalen, maar ze slaan rechtsaf en ik ga op de Rheezerveenseweg linksaf. Een stuk of 5 kinderen op skeelers en 1 op een pony lopen daar en hebben de grootste lol dat ik hen inhaal, we gaan mee roepen ze en daar heb ik meteen een hele stoet enthousiaste kinderen op sleeptouw. Ze houden het helaas maar een 100 meter vol en al luid kwebbelend haken ze af. Ik ga linksaf het fietspad De Willemsdijk op, ik hoor meteen een koolmees fluiten en verderop hoor ik een specht kloppen, dan wordt het stil, ik loop in de schaduw van de bomen, maar zie de zon boven mijn hoofd op de bomen, met de laatste stralen van de dag. Mooi gezicht.

Ik mijmer een beetje, over de dag, heb ik mijn leerlingen vandaag allemaal wel genoeg aandacht gegeven. Afstandsonderwijs aan pubers is niet makkelijk, vooral niet wanneer sommigen om 11 uur pas wakker worden.

Ik schrik uit mijn beslommeringen, een fietsbel, een fietser haalt mij in en is heel enthousiast. “Gaat geweldig he”. Ik houd ervan, dat mensen wat zeggen onderweg, kan mij niet genoeg zijn. De man komt mij bekend voor, maar is alweer uit mijn gezichtsveld verdwenen door de bomen.

Ik ben bij de tunnel aangekomen, naar beneden gaat geweldig, maar omhoog, niet mijn ding vanavond. En dan te bedenken dat ik de Stelviomarathon in Italie in gedachten had. 2000 meter stijgen, maar helaas gaat ook niet door, volgend jaar maar weer.

Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik er alweer 11 km op heb zitten, het gaat zo makkelijk. Ik groet nog een paar wandelende dames die uit het bos komen en vervolg mijn weg. Eerst naar links en op het eind de oude Rheezerweg op, vind ik altijd een mooi straatje, lekker rustig en loopt lekker. Geniet van die oude boom die daar rechts in het open veld geweldig trots staat te zijn. Hoeveel hardlopers zou hij al gezien hebben?

Ik groet een paar heren die aan het wandelen zijn, maar een dikke rooklucht geeft aan dat zij met andere zaken bezig zijn. Ik ga om het winkeltje van de Spar en zoek de watertap op, daar ben ik wel aan toe, want in het begin was het te warm en zweette ik behoorlijk, veel vochtverlies. Ik heb altijd van die vaste waterpunten. Dit is er één van.

Ik ga het Antarisplein op en meteen zie ik in mijn rechter ooghoek een vrouw van de thuiszorg naar buiten komen met een monddoekje voor, handschoenen aan, en dat brengt mij meteen weer terug in de harde werkelijkheid, de reden waarom ik hier alleen loop!

Ik ga verder het Vechtpark in en zie dat de zon al is ondergegaan, dat had ik helaas gemist in de bossen, ik twijfel nog over of ik over de Amaliabrug zal gaan, maar ik zie daar mensen wandelen en ik loop alweer op het Holt. Mooie straat, rechts de kabbelende Vecht met daarvoor een aantal van die oerkoeien die in het laatste licht nog een paar grassprieten proberen te verorberen.

Ik haal nog een paar wandelaars in en vervolg mijn weg naar huis, probeer er nog een laatste sprint uit te halen. Het is bijna donker wanneer ik thuis ben. 1.35 minuten later en 19 km verder.

Mijn vrouw zit op de bank, hè hè ben je daar eindelijk, ga je alsjeblieft eerst douchen, kun je me daarna vertellen waar je bent geweest.


Sportieve groet,
Egbert Meilink

 

 Hardlopen in tijden van Corona (Door René van der Beek)

Beste mede-Spurters,

Mij werd gevraagd om tijdens deze Corona-tijden mijn hardloop-ervaringen met jullie te delen, dus bij dezen! 

Na de marathon van Frankfurt in 2019 hadden we alweer een nieuwe marathon gepland.  Het was een lang wikken en wegen tussen verschillende marathons, maar na heel wat ‘vergaderingen’ en biertjes in Zwolse kroegen besloten we om in september 2020 de Warschau-marathon te gaan lopen. 

Maar helaas, begin maart, Corona in Nederland, schrikken! Het leek niet zo ernstig, maar ondertussen zijn we ons allemaal van de ernst bewust.  Ik moest ineens lesgeven vanuit huis en zat dus veel binnen. Maar gelukkig kon ik nog hardlopen! 

Althans, dat dacht ik………...Ik kreeg begin maart namelijk ook een enorme pijn in mijn knie. Hardlopen ging ineens niet meer, dus inmiddels contact opgenomen met de fysio. Op dit moment ben ik druk met mijn oefeningen zoals je op bijgevoegde foto kunt zien. Ik hoop hierdoor snel weer te kunnen hardlopen.

De zorgen om mijn blessure staan echter in schril contrast met mijn zorgen over de gezondheid van familie/vrienden/medelopers/collega’s/leerlingen in deze corona-tijden.  Het is een onzekere tijd en ik mis het contact met iedereen, dus ook met mijn medelopers. Gelukkig spreek ik veel van jullie nog in de app-groep van ‘Freeks-Hardlopers’ en met een vast groepje marathonlopers hebben we inmiddels al de eerste digitale borrel georganiseerd.  Op deze manier kunnen we toch nog contact met elkaar houden.

 Laten we hopen dat we snel weer samen onze trainingen bij Spurt’88 kunnen doen!

 Zorg goed voor elkaar en voor jezelf en blijf gezond! 

 Groetjes René